Rosalin Doodeman Lichaam 22 feb 2023, 11:00

Leestijd: 4 minuten

Rosalin vertelt over overspannen zijn op jonge leeftijd: ‘Ik kon nooit nee zeggen’

Bij NSMBL staat de maand februari in het teken van mental health. Dit keer gaat het over overspannen zijn, iets waar ik zelf lange tijd mee kampte. Iets minder luchtig dan normaal dus, maar soms is het ook goed om de minder leuke dingen in het leven aan te kaarten. Ik ben redactiestagiaire bij NSMBL en vertel je over mijn struggles en hoe ik er weer bovenop ben gekomen. Na regen komt altijd zonneschijn.

Roll with the punches.

Gezondheid gaat altijd voor

Laat ik vooropstellen dat gezondheid altijd voor gaat. Soms vergeten we echter dat naast onze fysieke gezondheid de mentale kant nét zo belangrijk, al niet belangrijker is. Lange tijd zit er al een taboe op het praten over mentale gezondheid, iets wat juist belangrijk is om te doorbreken. Het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn: life sucks sometimes of zoals ik zelf wel eens zeg: je kunt niet altijd zes gooien.

Life’s good?

Iets meer dan een jaar terug raakte ik overspannen, terwijl ik dit zelf voor lange tijd niet eens doorhad. Nu had ik ook eigenlijk helemaal geen tijd om bij mijn gezondheid stil te staan: ik werkte 50 uur per week bij drie verschillende banen, studeerde fulltime en wilde daarnaast alles meemaken wat het studentenleven te bieden had. Ik had net de sleutels gekregen van mijn huis in Amsterdam, and life was good. Ondertussen was ik mezelf compleet aan het uitputten op zowel mentaal als fysiek vlak en ging ik door op stress die zich vermomde als een soort adrenaline.

View this post on Instagram

A post shared by Roos ™ (@rosalindoodeman)

Hierboven zie je een foto uit die periode. Ik had hier net een paniekaanval achter de rug en moest echt hoognodig een keer gaan slapen. Fake it ’till you make it nam ik in ieder geval nét iets te letterlijk.

FOMO?

Ik moet wel zeggen dat ik mij in deze periode nog steeds ontzettend gelukkig prees. Ik had mega leuke banen, een leuke studie, lieve vrienden, toffe huisgenoten, een lieve familie: kortom, niks om over te klagen, dacht ik zo. Van momenten genieten kon ik nog zeker, maar alles altijd maar leuk vinden werkte niet zo zeer in mijn voordeel. Achteraf kun je zeggen dat ik last had van FOMO en misschien is dat ook ergens wel waar. Er lag echter nog een addertje onder het gras: ik kon nooit nee zeggen.

Nee is óók een antwoord

Het is misschien een rare gedachte, maar ik was er voorheen van overtuigd dat wanneer ik nee zei op iets, mensen teleurgesteld in mij zouden zijn. Dit is natuurlijk verre van waar, nee is ook een antwoord, maar een moeilijke les om te leren. Door constant maar ja op alles te zeggen zat op een gegeven moment mijn planning ramvol. Ik had door de stress die daarbij kwam kijken moeite om mijn eten binnen te houden, ik sliep slecht, mijn hoofd was één grote wirwar en ik kreeg last van paniekaanvallen en hyperventilatie waardoor ik bijvoorbeeld niet meer met het openbaar vervoer durfde.

Wat nu?!

Het is meestal lastig om te accepteren dat het niet goed met je gaat. Ik zelf ben drie à vier maanden lang puur op stress doorgegaan, terwijl ik al lang al wist dat ik het niet vol zou houden. Wanneer vrienden vroegen hoe het met me ging, antwoordde ik altijd: ‘Gaat goed met mij, met jou?’, en praatte ik nooit over wat er werkelijk bij mij speelde. Toch is het altijd de eerste stap tot je beter voelen: praten over struggles die je ervaart. Ik kreeg zelf EMDR trauma therapie en talloze gesprekken. Ook zette ik een stop op mijn studie en werk. Even helemaal niks aan mijn hoofd, dat was precies wat ik nodig had.

The aftermath

Ik kan niet ontkennen dat ik nog steeds wel eens last heb van the aftermath. Ik heb nu weer een druk leven door fulltime te studeren, te werken én deze leuke stage bij NSMBL te volgen, maar ik kan tegenwoordig beter inschatten wanneer het te veel wordt. Soms heb ik nog een setback, maar dat hoort er altijd bij. Wat ik al zei, na regen komt zonneschijn.

Adviezen voor als je hetzelfde meemaakt

Ik deel met alle liefde wat mij persoonlijk heeft geholpen in het verhelpen van mijn overspannenheid. Met iemand praten werkte als een kei voor me. Ook besloot ik een periode alleen dingen te ondernemen die geen moeite kostte, maar waar ik wel zielsgelukkig van werd. Wordt je blij van sporten, doen! Wil je keihard op een drumstel rammen, ook vooral doen! Ik nam genoeg rust, forceerde niks op mezelf en probeerde alles zo rustig mogelijk weer op te pakken. Het draait allemaal om de stress laten verdwijnen, weer lekker in je vel gaan zitten en oprecht weer gelukkig worden. Dat gaat niet in één stijgende lijn, maar op een gegeven moment krijg je de smaak weer te pakken, trust me.

NSMBL’s Emma over paniekaanvallen: ‘Ik had ze en ja, ik ging wekelijks naar de psycholoog’