Lara Steenvoorden Column 23 feb 2024, 16:24

Leestijd: 2 minuten

Tussen lakens en liefde: ‘Smoorverliefd was ik, totdat ik de rode vlaggen zag wapperen’

NSMBL-columnist Lara is 35 en single (mom). Deze Brabantse neemt je wekelijks mee in haar leven vol chaos, op ongemakkelijke dates en bij revoluties onder de dekens in Tussen lakens en liefde.

Deze week schrijft ze over Mr. Red Flags.

Helemaal verliefd

Zelfs zijn huid was buitenaards mooi. Het was alsof iemand een afdruk had gemaakt van de sterrenhemel en die zachtjes op zijn gezicht en schouders had gestempeld. Met mijn vinger trok ik graag denkbeeldige lijnen over zijn huid, om de puntjes met elkaar te verbinden, totdat hij in slaap viel.

Meestal eindigde ik bij wat ik de Poolster noemde, een bruinzwart vlekje dat altijd op dezelfde plek te bewonderen was, schuin boven zijn scherpe lippen, terwijl de rest van zijn sproeten geen vaste locatie leken te hebben en er wat omheen cirkelden.

Smoorverliefd was ik op deze man, totdat ik mijn roze bril optilde en de rode vlaggen achter hem zag wapperen.

Rode vlaggen

Er zijn een aantal red flags die je vrij snel spot, zoals fysiek geweld, maar sommige vlaggen zijn niet direct zichtbaar. Met een roze bril op, zijn kleuren sowieso vervormd natuurlijk.

Het begon met wat kleine dingen, zoals een opmerking over het feit dat mijn teennagels niet dezelfde kleur hadden als de nagels aan mijn vingers. “Niet hoe ik het graag zie,” snuifde hij dan. Of toen hij me vroeg hoeveel kilo ik nog kwijt wilde, net nadat ik een hamburger in mijn holle kies had geduwd. Ook vond hij het niets dat ik aan krachttraining deed, ‘want vrouwen horen niet te gespierd te worden’.

De grote klapper die de roze bril uiteindelijk met geweld van mijn gezicht sloeg, kwam toen hij ineens voor mijn deur stond om zich aan mijn kinderen voor te stellen. “Dat wordt toch wel tijd,” vond hij na een paar weken. Niet de afspraak en zeker niet gewenst.

Toen hij daar nog in de deuropening stond, met een stomverbaasde blik op zijn gezicht omdat ik direct de stekker eruit trok, keek ik naar het vlekje boven zijn lippen. Het bleek geen ster meer, maar een zwart gat in de ruimte, waar ik bijna in was verdwenen.

Mijn (ruimte)reis gaat verder, alleen.